 Wysłany: Wto 11:10, 27 Lut 2007 Temat postu: |
|
| ukryty w cynizmie smutek
wiersze pisane po pijanemu modlitwy żałości słowa pchane przez okna ku gwiazdom rozbijane na ścianach butelki wariactwo i wrzaski tylko dlatego że żyjesz Bóg wie ile kilometrów stąd... pozdrawiam melancholijnie... |
|
| Wysłany: Pon 22:03, 26 Lut 2007 Temat postu: |
|
Oj ja Cie tej... jak to zrobic zeby zrozumiec poezje?? bo to chyba moze byc fajne 
Sprobuje sie wczytac... ale strasznie mnie dezorientuje jak ktos w polowie zdania daje [ENTER]  |
|
| Wysłany: Nie 16:38, 25 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Zleciał on z nieba
Chciał ludziom pomagać Chciał im pokazać co to jest dobro, co zło Zleciał anioł z nieba Chciał im dać wiarę w drugiego człowieka Chciał im pokazać co to jest miłość Zleciał na ziemię Leży na ziemi nie może się podnieść Jest on martwy; chciał ludziom pomagać Mu nikt nie pomógł |
|
| Wysłany: Pią 12:23, 23 Lut 2007 Temat postu: |
|
a mi się ostatnio obraz sknocił    |
|
| Wysłany: Pią 12:06, 23 Lut 2007 Temat postu: ... |
|
| „Brzozy” Frost Robert
Gdy widzę brzozy, w prawo lub w lewo schylone, Skośne na tle pionowych krech ciemniejszych pni, Chętnie godzę się z myślą, że to jakiś chłopak Musiał się na nich huśtać. Co prawda huśtanie Nie zgina ich na stałe: taki skutek mają Burze i mrozy. Nieraz musieliście widzieć Brzozy w mroźny, słoneczny poranek po deszczu. Ciężkie od lodu, dzwonią, gdy jedna o drugą Trąci w rosnącym wietrze; wracają im barwy, Kiedy ta kryształowa glazura popęka I w słońcu zaczną spadać na skorupę śniegu Lawiny roztrzaskanych okruchów – stos szkła Do uprzątnięcia, rzecz by można, po wypadku: Zapadnięciu się pierwszej z kopuł nieb nad nami. Ciężar przygina brzozy do uschłych paproci, A jednak ich nie łamie; choć gdy raz tak nisko Pochylą się na dłużej, już się nie prostują; Łuki ich pni przez całe lata widać potem W lasach, jak włóczą liście po ziemi, podobne Do dziewcząt, które – klęcząc i wsparte na dłoniach – Suszą w słońcu umyte, rozpuszczone włosy. Ale mówiłem – zanim wtrąciła się Prawda Z tym naręczem faktów o burzach i mrozach – Że wolę w pochyłości brzóz widzieć robotę Jakiegoś chłopca, który pasł w pobliżu krowy: Gdyby żył w mieście, baseball byłby go pochłaniał – Tu, na wsi, z gier i sportów letnich i zimowych Miał, co sam stworzył na swój wyłączny użytek. Tak właśnie się nauczył ujeżdżać ojcowe Brzozy – gnąc je ku ziemi, póki nie straciły Resztek sztywności, póki nie było ni jednej Do pokonania. Posiadł całą wiedzę o tym, Jak się strzec przedwczesnego zeskoku, po którym Drzewo wraca do pionu, nie dosyć przygięte. Umiał zawsze wyczekać do ostatniej chwili, Do najwyższych gałęzi, wspinając się z taką Napiętą starannością, z jaką się napełnia Filiżankę po krawędź, lub nawet nad krawędź. Wreszcie odrywał się i – w świście liści – spadał, Stopami naprzód, aż grunt uderzał w podeszwy. Sam niegdyś byłem też rozhuśtywaczem brzóz. I nieraz mam ochotę zostać nim na nowo – Wtedy, gdy mam już dość namysłów i decyzji, A życie jest zanadto jak puszcza bez ścieżek: Twarz swędzi i łaskocze od wszystkich pajęczyn, Przez które się przedarła, jedno oko łzawi, Smagnięte witką, zanim zdążyłeś je przymknąć. Chciałbym móc się odrywać na chwilę od ziemi, A potem wracać na nią, by zacząć od nowa. I oby los nie udał, że mnie źle zrozumiał: Oby nie zaspokoił życzenia jedynie W połowie, porywając mnie stąd bezpowrotnie. Ziemia jest odpowiednim miejscem do kochania: Nie wiem, gdzie by to mogło udawać się lepiej. Co do mnie, chciałbym właśnie wspinać się na brzozę, Wdrapywać się po białym pniu, czarnych konarach Ku niebu – póki drzewo, nie mogąc wytrzymać, Nie schyli się i znów mnie nie zsadzi na ziemię. Dobrze byłoby dążyć tak i dobrze wracać. To nie najgorsza dola: rozhuśtywacz brzóz. pozdrawiam melancholijnie..szczególnie luksika;) |
|
| Wysłany: Nie 19:36, 18 Lut 2007 Temat postu: |
|||
załatwiacie kredycik dla teściowej ?? załatwiamy  |
|||
| Wysłany: Nie 19:12, 18 Lut 2007 Temat postu: |
|
...dla luksika proponuję nową rubrykę...kredycik...ot i wszystko... |
|
| Wysłany: Nie 10:51, 18 Lut 2007 Temat postu: |
|
| mela tu jest w swoim żywiole hi | |
| Wysłany: Pon 17:19, 05 Lut 2007 Temat postu: |
|||
Melancholia w tym temacie to stwierdzenie podobało mi się najbardziej więcej takich poproszę |
|||
| Wysłany: Nie 23:42, 04 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Ja parę razy poczułem, ale tylko jedno zatrzymałem ;p (no może dwa) | |
| Wysłany: Nie 22:12, 04 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Ależ bardzo proszę...chociaż poezji nie należy interpretować..tylko czuć...bo przecież..."Poezja to dziennik pisany przez zwierzę morskie, które żyje na lądzie i chciałoby fruwać"...pozdrawiam melancholijnie... | |
| Wysłany: Nie 21:58, 04 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Zinterpretowałbym, ale wole nie |
|
| Wysłany: Nie 20:21, 04 Lut 2007 Temat postu: anioły na poddaszu... |
|
| Ech...no wreszcie coś dla mnie;)...może na początek SDM...
Noc wpatruje się wciąż w twoje oczy Światła w nich tyle co gwiazdy napłaczą Świat ma się całkiem ku jesieni Na pamięć biegnie swoją trasą Ktoś kamień rzuca w twoją stronę Szybę wybija na poddaszu I zimno nawet pod poduszką Anioły na poddaszu straszą Co widzisz jeszcze patrząc bezszelestnie? Czy niebo mruga znów w twoją stronę? Nie ma sygnałów z wielkiej ciszy A może wszystko już skończone Ktoś kamień rzuca w twoją stronę Szybę wybija na poddaszu I zimno nawet pod poduszką Anioły na poddaszu straszą A może my tutaj całkiem zapomnieni Na Ziemi naszej co kaprysem nieba U studni jak wiadro - dryfujemy Tam gdzie niczego już dawno nie ma? Ktoś kamień rzuca w twoją stronę Szybę wybija na poddaszu I zimno nawet pod poduszką Anioły na poddaszu płaczą i pozdrawiam...melancholijnie... |
|